گاه درنگ

قریب بیست‌وپنج سال دوران آموزش، پژوهش و فعالیت‌های بالینی در رشته روانشناسی بالینی و روان‌درمانی، و آشنایی با تفکر سیستم اندیش با رویکردی کل‌نگر، ارتباط-محور و ترکیبی (syntatic) در برابر جزءنگری و کاهش گرایی (reductionism)، و با در نظر گرفتن بافتار (content) فرهنگی ایرانی_اسلامی، من را بر آن داشت تا شیوه‌ای جدید برای درمان مراجعین خود در پیش بگیرم، تا ضمن تحلیل و درمان گذشته فرد، به آینده‌نگری و ساخت روایت و مسیر ویژه فرد از زندگی‌اش و از همه مهم‌تر، استفاده از زمان و نیروی حال، توجه شود، شیوه‌ای که تا پایان عمر فرد را در جهت رشد و بالندگی قرار دهد: خودورزی!آری، خودورزی، شیوه‌ای است بر مبنای شناخت و تحلیل گذشته و شخصیت فرد (بر این بودگی)؛ آفرینش و ساخت آینده (به آن شدگی) و حرکت در مسیر زندگی در زمان حال (تم زندگی).خودورزی، رویکردی است که تکلیف شما را با دو موضوع بسیار مهم فلسفه زندگی- به تعبیر هایدگر- روشن می‌سازد: هستی و زمان. در بخش هستی‌شناسی، نسبت فرد را با زندگی و به اصطلاح sein) being) مشخص می‌کند و به یک ثبات و آرامش در مسیر زندگی می‌رساند و در بخش زمان، تکلیف فرد را با زمان گذشته، آینده و حال، و همان‌طور که در فرهنگ و ادبیات ایرانی ما اشاره شده است:شریعت پوست، مغزآمد حقیقت             میان این و آن، باشد طریقت برای رسیدن به حقیقت زندگی، باید دریک طریقت و «مسیر» در زندگی حرکت کرد، تا بتوان نیک بودی (wellbeing) را در زندگی احساس نمود.# واژه به واژه این کتاب، پس از سال‌ها کار با مراجعین مختلف و بررسی‌های بالینی گوناگون نوشته شده و بارها توسط همین مراجعین گرامی مورد ویراستاری قرارگرفته است و بنابراین، مهم‌تر گاه درنگ...